شریعتی و درسهای او به جوانان ایران
مرحوم دکتر علی شریعتی (ره) معلمی برخاسته از یک خانواده ی مذهبی بود . او شدیدا علاقه مند به ایران و مکتب اسلامی و انسانی کتاب خوانده و دنیا دیده بود. خوش ذوق در نوشتن و راستین در ابراز کلمات و نداشتن سرسپردگی به شرق و غرب از خصوصیات او بود. دکتر ، برای دل خودش می نوشت ، خوب به تبع معلم بودنش به مخاطبینش هم توجه داشت و بر اساس فضای هژمونی یافته آن روزگار حرف می زد. اما علاقه دکتر به دین و مکتب اسلام همچون منتقد بزرگ روزگارش مرحوم شهید مطهری همراه با تکرار گذشته ها نبود. او علاقه مند بود تا دین را در دو پایه ی دنیا و اخری موفق و میسور ببیند ، بنابراین همچون مطهری و دیگر روشنفکران زمان خود سعی در زدودن زنگار دین های آمیخته با برداشتهای روزگاری و شخصی داشت ، هر چند که او نیز ممکن بود در این چاه گیر افتد.
تصویری که دکتر از علی (ع) ، فاطمه (س) ، حسین (ع) و اسلام(دامه ظلهم) در کتاب هایی که به این نام ها با پیشوند ها و پسوندهایش نوشته است و مورد تتبع حقیر قرار گرفته بود همگی حاکی از این واقعیت داشت که شریعتی به دنبال نمایاندن چهره ای رحمانی تر ، واقعی تر ، دوست داشتنی تر و خلاصه خدایی تر از دین بود تا به جای آنکه از دین تنها به ظواهر آنچه رخ داده است بسنده گردد به بواطن آنچه باید رخ می داد اشاره کند.
مرحوم شریعتی همچون دیگر روشن اندیشان تاریخ ادیان ، بارقه هایی است برای مردمانی که از کارکردهای مبلغان و وعاظ سنتی که دین را محدود به حیض و نفاس داشته اند ناامید شده اند و به دنبال راهی نجات بخش برای خود می گردند ، بود.
ایشان همچون اسلاف روش بینش به سبب ضمیر آگاه و آزاد خود نه تعابیر و تفاسیر جدید چه بل آنکه برداشت هایی منطبق بر آرا و نظریات متقن دینی را به دوست دارانشان هبه داشت که گرچه ممکن است در برخی از این نگاه ها راه را به خطا رفته یا حرف آنها توسط عده ای سودجو به یغما رفته باشد لیکن اصل حرف و سخن ایشان بر همان راهی است که دین می خواهد :
محمد رسول الله و الذین معه اشداء علی الکفار رحماء بینهم
روحش شاد و یادش گرامی باد
همه از دست غیـــــــر ناله کنند 
