از دیشب که برای دومین بار و به اجبار دورهمی فامیلی برنامه خندوانه را دیدم و بحث های پیرامون تحریم رای به حیایی را شنیدم با افسوسی به یاد گذشته هایی افتادم که البته من و خیلی از ما حضور نداشتیم.

من نیز از حضور امین حیایی و بسیاری دیگر در آن فیلم ضعیف یا در آغوش کشیدن افتخاری و احمدی نژاد یا حضور آن هنرمندان و مجیزگویی در نزد مسولین کشور و غیره ناخرسندم ولی معتقدم هنوز نیز ما بعد از این همه تجربه حذف در پس انقلاب به هر بهانه ای از هنرمند و ارتشی و کارمند و آخوند و معلم و ... درسی برای آینده نگرفته ایم که هر چیزی را به جای خویش نیکو ببینیم و خلط مبحث و تعصب را کنار بگذاریم . از یک هنرمند انتظار نمایش هنری خوب داشته باشیم و در گزینش های اداری از کفن میت و نماز و حجاب سوال نکنیم و از یک نظامی میزان ذوب در ولایتش را نپرسیده و یک هنرمند را به واسطه غش به شاه و رهبر تحریم نکنیم و اگر خرده اعتقاد دینی برایمان باقی مانده است این سخن امیر مومنان(ع) را آویزه و پندمان کنیم که اولا " الناس علی دین ملوکهم " و ثانیا " مردم فرزندان دنیا هستند و هیچ کس را نمی توان به دوست داشتن مادرش سرزنش کرد" که این مصداق رنگ عوض شدن های مردم روزگارست

 

انشاء الله خداوند بر کشور این تعادل در قضاوات عنایت فرماید