صبوحی زدگان (کسانی که شراب صبحگانه می نوشیدند ) یقینا با نوشیدن شراب از پوشیدن خرقه تا خود شب منع می شدند و باید برای گذران آن روز که در حالت بدمستی بودند به جای مسجد به دنبال خرابات می گشتند که روزگار بگذرانند ، در حالی که در خرابات باید سکه دهی و نوش کنی و در دیر سکه بگیری و عیش کنی. بنابراین اهل ظاهر در روز به زهد ریا می ورزیدند و در شب آن کار دیگر می کردند ؛ اما سعدی علیه رحمه برای رسیدن به معشوق خود از نوشیدن شراب و شهره ی شهر شدن از صبح تا شام ، ترسی بر دل ندارد ، چرا که :

سعدی مبر اندیشه که در کام نهنگان/ چون در نظر دوست نشینی همه کامست