انتظار بار معنایی محکمی دارد ، یعنی منتظری که رخدادی به وقوع بپیوندد و هر آینه برای تو به اندازه ی عمری می گذرد. حتی کارهای روزمره ات را وقتی از حد انتظار فرامی رسد نمی توانی تحمل کنی ، کسل می شوی ، بعضی اوقات عصبی و گهگاهی بی قرار.

 

اگر این انتظار برای حضور کسی باشد که دوستش داری ، دیگر تاب تحمل برایت ممکن نیست ، شاید هر دقیقه ای برایت دغدغه ای شود و همچون یعقوب نابیناشوی در فراق یوسفت، چرا که آنچه بر جان رود بر دل و روح تاثیر و تاثر کند و موی سپید و چشم منتظر و قلب آکنده از غم برآورد.

 

تفکر دینی متدینان به آیین ابراهیمی و بعضا غیر ابراهیمی همگی بر پایه ی ظهور منجی نهاده شده است که این تفکر به خصوص در مکتب امامیه مذهب جعفری اثنی عشری با نام و القاب خاصی عجین گردیده است . شیعیان معتقدند که آخرین امام ایشان از نظرها غیب و تا زمان فراهم شدن شرایط دنیا برای پذیرش سخن حق ظهور نخواهد کرد. در روایات آمده است که بهترین اعمال در زمان غیبت ولی عصر(عج) ، انتظار است.

 

اما آیا مفهوم این انتظار که زمانی برایش تعیین نگردیده است همسان دیگر انتظارات دنیوی است، چرا که انسان در انتظارات دنیوی بر اساس میزان زمان نگرانی دارد و بر مبنای یک رفتار خاص منتظر عملیست اما در این انتظار ، هم منتظَر و هم منتظِر باید بر اساس شرایطی بر وصال رسند تا آنجا که در روایات داریم که خود حضرت بیش از همه مشتاق ظهور برای برپایی عدالت در هنگامه ی ملئت ظلما و جورا هستند، بنابراین اگرچه ظواهر این انتظار به شکل انتظارات معمول است ولی بواطن آن متفاوت است چرا که علت غیبت و این انتظار در این شرایط نهفته است.

 

اولین و چه بل آنکه مهمترین قاعده ی این انتظار ، جهل مردمان نسبت به امام (ع) و ولی است تا آنجا که در روایت آمده است: «من مات و لم یعرف امام زمانه مات میتة جاهلیة». «هر كس بمیرد و امام زمان خویش را نشناسد به مرگ جاهلیت مرده است.» و همین امر موجب گردید که فجایع سقیفه ، دارالحریق ، عاشورا و سپس مهجوریت دیگر ائمه در زمان صدر اسلام بسط پیدا کرد. سپس و بعد از شناخت مقام این لنگرگاهان کشتی معرفت تبلیغ دین الهی و معرفی دین به عنوان منبع و ماخذ سعادت بشری و ایجاد بستر ظهور عدل و قسط نزد بشر عمل دوم وظیفه منتظران است. به نظر می رسد دیگر امور همچون دعا و صدقه برای سلامتی وجود حضرت (ع) نیز در راستای همین امور تعریف گردیده باشد.

 

پایان سخن آنکه مفهوم انتظار در ظهور حضرت مهدی (عج) اگرچه با دیگر انتظارات دنیوی قرین و همسان است اما تفاوت اصلی آن در تنها مویه و ضجه و درخواست دیدار نیست ، چه آنکه بزرگترین منتظران مسیح (ع)و محمد(ص) و موسی(ع) سخت ترین دشمنان ایشان گردیدند و کمر به قتل و هدم ایشان بستند و اراده ی خداوند بر آن است که آخرین ذخیره خود برای ولایت امر را در شرایطی از پشت ابرهای تیره ی انتظار به در آورد که همگان تشنه ی برپایی دین و عدالت در زمین باشند ، بنابراین برای ظهور بیش از آنکه دعا باید کرد ، عمل باید برد و آبرو باید گذاشت.