نزدیک بیست سال پیش بود که تازه داشتم در میان جوانان "بُر می خوردم" ؛ حال و حواشی شان با آنچه تاکنون دیده و شنیده بودم متفاوت بود.
متفاوت بودنش را این روزها و این سال ها با گسترش رسانه ها منسجم تر می توان فهمید ، همین افکار و اعتقاداتی که این روزها در قالب انتقاد و جوک و بعضا توهین و ... به خصوص در زمینه اعتقادات مسلّمی که در روزگاران کودکی و نوجوانی جزء براهین می نمود . صد البته پیرایش دین از خرافات و تحریفات یکی از وظایف همه متدینین برای دست یابی به تقربی صحیح تر است ، اما شاید بد نباشد در بعض همان حرف های سخیفی که از دید ما جزء ضالین است تدبر کنیم ، چرا که حتما می توان با فهم برخی عناوین قامض که گره های دین گریزی و شبهه افکنی را در خود حمل می کند ، با قلب آرام تر ی دین داری کرد.
شاهد مثال این موضوع را در این یافتم که اخیرا در لطیفه ای اینگونه خواندم به این مضمون که ، بهشت آنگونه ها هم راحت نیست و حتی نمی توانی پایت را هم به دلیل وجود ائمه و بزرگان دراز کنی ، پس همان به که در جهنم سکنی گزینیم. در درجه اول این مساله به تمسخر تشبه دارد ولی به نظر می رسد این امر نشئت گرفته از عدم درک صحیح مراتب و جایگاه بهشت است ، بعد از این تکه شبهه افکنانه بود که پای درس مفسر فرزانه حضرت آیت الله جوادی آملی حفظه الله بالصحه و التقوی اینگونه شنیدم که بهشت اینگونه نیست که متداوم فیض مهیا باشد و شاید (به تعبیر من ، مثلا به اندازه) سالی یک بار تشرف به خدمت اولیا و انبیا نصیب بهشتیان گردد.
لهذا باید به جای برخوردهای سلبی با سخن های سخت و سست دیگران به آن اسوه حسنه ای تمسک جوییم که در برخورد با آن متهتکی که شکمبه بر آن وجود مقدس ملوث می کرد چنان لیّن برخورد می داشت که قران کریم نیز سندی ماندگار را به عنوان صفت مبرز او برای همیشه با عنوان "خُلُقاً عظیماً" امضا می کند .