آب زندگی

22 بهمن مبارک باد

جنش آزادی ، استقلال ، عدالت ، پیشرفت خواهی مردم ایران که کثرت آنها همراه با درآمیخته بودن با آمال مذهبی بوده است اگر نگوییم به پهنای تاریخ کشورمان به گواه اسطوره های شاهنامه فردوسی قدمت دارد ، لااقل از اواخر سلسه قاجاریه رنگ و بوی جدی داشته است. تفاوت اساسی این دوران با دیگر جنبش ها در ازمنه دیگر حضور قاطبه مردم برای رسیدن به یک هدف بود و بالواقع این مردم و اعتراض و همراهی شان با روشنفکران و رهبرانشان بود که به مشروط کردن و محدود کردن و نهایتا تشکیل پارلمان برای حکومت مردم بر مردم انجامید. گذران زمان و تفرق بین مردم بر اثر بی صلاحیتی حاکمان، دخالت اجانب و فشار شاه و شاهزادگان نزدیک نیم قرن و تا نخست وزیری دکتر مصدق ، کشور را دچار خودکامگی کرد و این بار ظلم رضا خانی و تجربه تلخ جوانی پسرش از خاندان پهلوی به همراه اوج دخالت بیگانه در کشور تا آن سرحد که پادشاه کشور تغییر داده و اجلاس در تهران بدون اعتنا به دولت ایران برگزار کرده و امتیاز نفت شمال و جنوب به نفع خود مصادره نمایند و کشور را قبضه حکومت نظامی کنند ، پیش رفت.

دوران کوتاه مصدقی نیز با همان نیرنگ اختلاف و دخالت مستقیم بیگانه به سرعت گذشت تا خودکامگی بزرگ در عین بی لیاقتی و چاپلوسی مسولین به پادشاه مستبد پدید آید و سر انجام با اتحادی بی نظیر و در یکی از معقول ترین و آرام ترین انقلابات تاریخ ، مردم به پیروزی رسند. مردمانی که در جنبش شهید داده ، مجروح شدند، شکنجه و توهین دیدند و ظلم چشیدند و سختی ها دیدند. 

22 بهمن سالروز پیروزی خون بر شمشیر بود ، سالروز پیروزی مردمی که در استضعاف به سر می بردند و کشوری که دچار خودکامگی گردیده بود . مردم ایران برای اسلام و رسیدن به آزادی و پیشرفت و استقلال قیام کردند. 

مخالفت های امروز با حکومت و ولو اشخاصی که روزگاری حتی رهبران جنبش بوده و بعدها خودکامه شدند و رفتار شاهان به خود گرفته و قدر نعمت انقلاب و خون شهیدان آن به خصوص شهدا و مصدومین و مظلومین جنگ که پاسدار انقلاب بود نداسته و با جهالت ها و قدرت طلبی ها ، افسار خود را به دست نفس خویش سپردند ، دلیلی برای توهین ، تمسخر و بد یمنی این روز که حاصل حدود 80 سال مبارزه است نمی گردد.

باید به یاد داشته باشیم که با همه نقاط ضعف و البته بدون در نظر گرفتن آسیب جدی که این شیوه حکومت داری به دین داری مردم زد ، این مقدار از جمهوریت در منطقه ما بی نظیر و این سطح امنیت و استقلال به حمدلله در قیاس با بسیاری از کشور ها کم نظیر است و آنچه در پیشرفت و توسعه و رشد یافتگی عامل عقب ماندگی ماست نه حکومت و حاکمان که ضعف های عمیق مردمان ما در تلاش و شیوه های ناصحیح مان در مدیریت و اجراست.

پایان سخن آنکه به نظر می رسد حتی پسرفت ما در نگه داشت اصالت انقلاب 57 بیش از آنکه حاصل نفسانیات حاکمان است ، ماحصل تنبلی، زیاده خواهی ، عادت به چاپلوسی ، روحیه استبداد پذیری و عدم تلاش و جسارت و جرات ما در صرف کردن فعل خواستن است و این مهم با قبول پذیرش اشتباهات گذشته تاریخی و راهی برای جبران آن حاصل می آید.