مدت هاست که نقد هزینه های گزاف در مسایل دینی(مسجد و امام زاده سازی, طلا و منبت کاری اماکن مذهبی, نذورات ارتزاقی در مراسیم مذهبی و امثالهم) نقل محافل عوام, نطق منورالفکران خاص و پای ثابت شبکه های اجتماعی است. بر آن شدم که سخنی در این باب به جای یک سرتکان دادن و درج علامت like و دیگر رفتارهای ساده ای که به معنای مخالفت و موافقت با موضوع است, بنگارم.
بدایت آنکه اگر کلمه کثرت را در باب این قبیل هزینه ها توسط توده مردم و آن هم به قصد نذر و هبه و برآوردن حاجات به کار بریم سخت در اشتباهیم, چرا که قریب به اتفاق چنین اموری توسط ایشان است و عجیب است که اولا چنین اموری که بعضا از گردن آویز پیرزن و دسترنج کارگر و مال التجاره کاسبی برای امور عام المنفعه به دست آمده انتقاد می شود اما به سفرهای تفریحی و عروسی ها و ماشین ها و خانه ها و ویلاهای عده ای مرفه که صرفا برای راحت خود هزینه های گزافی می نمایند نقد و حرجی نیست که در اینجا نیز ظاهرا حق با طبقه ثروتمند است!!! ثانیا در همه مکاتیب بشری ( جز آنچه که از کمونیست به موزه ها پیوست) مالکیت خصوصی محترم شمارده شده است و هر کس می تواند اموال خود را در امور مشروع هزینه کند و باید از این دسته افراد که مدعای تجدد دارند علت این شماتت ها را پرسید.
نکته دوم آن است که جهان بینی های مختلف موجبات چنین نگرش هایی است, مومنین معتقدند که وَلِلَّهِ خَزَائِنُ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ.
(سوره ۶۳ آیه ۷) و این یعنی همه چیز از مصنوعات ساخته بشر تا طبیعیات در دست قادر متعال است و همچنین

اللَّهُ يَبْسُطُ الرِّزْقَ لِمَن يَشَاءُ مِنْ عِبَادِهِ وَيَقْدِرُ لَهُ ۚ إِنَّ اللَّهَ بِكُلِّ شَيْءٍ عَلِيمٌ

خداوند روزى را براى هر کس از بندگانش بخواهد وسعت مى بخشد یا تنگ مى گیرد. خداوند به همه چیز داناست.
(عنکبوت/62)
بنابراین گمان آنکه اگر هزینه ای در جایی صرف شود امتناعی از دیگر هزینه هاست با این جهان بینی, امری بی مبناست و همچنین قبض و بسط روزی که از وسایل ابتلا و امتحان الهی است در خلال این نگرش مورد بحث است که باید مورد عنایت قرار گیرد.
و نکته سوم آنکه علی رغم اینکه
زُيِّنَ لِلنَّاسِ حُبُّ الشَّهَوَاتِ مِنَ النِّسَاءِ وَالْبَنِينَ وَالْقَنَاطِيرِ الْمُقَنطَرَةِ مِنَ الذَّهَبِ وَالْفِضَّةِ وَالْخَيْلِ الْمُسَوَّمَةِ وَالْأَنْعَامِ وَالْحَرْثِ ۗ ذَٰلِكَ مَتَاعُ الْحَيَاةِ الدُّنْيَا ِ

محبّت امور مادى، از (قبیل) زنان و فرزندان و اموال فراوان از طلا و نقره و اسبهاى ممتازو چهارپایان و زراعت، در نظر مردم جلوه داده شده است. (تا در پرتو آن، آزمایشو تربیت شوند. ولى) اینها وسایل گذران زندگى دنیا است
(آل عمران/14)
که موید آنست اموری چون زیورهای دنیوی همچون طلاکاری ها و زینت بندی های بی حد و حصر که در ابنیه مذهبی نیز نفوذ کرده, نباید مانعی از اصل موضوع باشد که چنین اعتاب مقدسه ای برای ما حکم امید به زندگی مان دنیوی و اخروی مان دارد که：
فردا که هر کسی به شفیعی زنند دست
ماییم و دست و دامن معصوم مرتضی (سعدی علیه الرحمه)
خلاصه سخن آنکه در این راه نه چنین افراطی به فریاد برآوریم که چرا باید چنین هزینه هایی سربرآورد و نه چنان تفریطی که از خیر نقد منطقی موضوع بگذریم.