البته به قول دانشمند و مفسر معاصر و بزرگ قرآنی, حضرت آیت الله جوادی آملی, ثبوت روایات متعدد ولو مشهوری که در کثرت زمینه ها وارد آمده برای اهل حدیث مشکل است و در این زمینه جای کار بسیار است, ولی به قاعده "  رعایة الاحتیاط فی امور الدّین والدّنیا"  روات حدیث (رضوان الله تعالی علیهم) بر کراهت شعر (ولو حق) در شب (و روز جمعه, رمضان و...) تاکید داشته اند.

نخست آنکه：
قصد حقیر از بیان مطلب مذکور که خوشه ای از پای منبر اخیر خلف صالح مرحوم شیخ العلما اعلی الله مقامه بود, صرفا تذکری مکتوب به خود و جمیع پیروان آن پیر پدر راهبر بود که انشاالله همه ما توفیق راهروی از ایشان را داشته باشیم.
دوم آنکه به نقل از همین منبر و دیگر منابر فواضل دل و دانش و مستفاد به  روایات , کراهت مذبور در همه شب ها, روز جمعه, رمضان و احرام و مسجد آمده است ( اگر چه نزد فقها رضوان الله تعالی علیهم از موارد اختلافی است) که همانگونه که اشاره کردم در عمل به احتیاط و نه ثبوت قطعی مساله, رعایت آن شرط عقل است.
سوم اگر بخواهیم  بسته به برداشت های خود نتیجه بگیریم که رای ما آن است که فقها رضوان الله تعالی علیهم در این رابطه اشتباه کرده اند و فی المثال به دلیل قرابت متن با نظم مصحف شریف, شعر به کل در همه انواع و ازمنه بلااشکال است,  حکایتی از حرم سرای ناصرالدین شاه در عصر تحریم تنباکو شنیدنی است که ： شاه در حرم از همسرش تقاضای قلیان کرد, زن شاه قلیان را جلوی شاه آورده و شکست و گفت آنکه تو را به من حلال کرده, قلیان را حرام کرده است, لهذا اگرچه حقیر از معدود لذایذ دنیوی را پناه آوردن به محضر شعر به خصوص شعرایی که بوی عشق نابشان از قرن ها دورتر شنیده می شود, می بینم ولی "حکم العقل من الاحتیاط" اگر چه ممکن است آدمی را در مظان دگماتیسم و خشک مغزی و بی احساسی قرار دهد ولی به مصداق یکی از دلایل اثبات و وجوب عقلی عمل به دساتیر شارع مقدس (از حضرت امیر علیه السلام) آدمی چیزی در دنیا از دست نمی دهد و به فرض صحت مساله, در اخری پاداش می گیرد ولی عکس آن صادق نیست و در صورت وجود مساله و عدم عامل بودن به آن, مستحق عقاب است.
والسلام علی عباد الله الصالحین