آب زندگی

آقای خامنه ای

اساس تقریر این نامه پس از اعلام تعطیلی درگذشت مرحوم حاج شیخ هادی باریک بین (امامت سابق جمعه قزوین) بود که فارغ از اختلافات نظر با ایشان به هر حال اعتدال را در دوران مسولیت مراعی بودند و این حق نبود که پس این اعلام تعطیلی عده ای از آن ابراز شادمانی کنند و برنامه مسافرت بچینند(؟!) یا اگرچه تناسب و تقاربی فی مابین با بنیانگذار انقلاب و نهضت ۴۲ ندارم، لیکن این حق ایشان و شهدای نهضت نیست که ایام مزبور، تبدیل به تعطیلات تفریحی مردم گردد که اینها همگی فارغ از هزینه های گزاف برگزاری مراسمات و تعطیلات آن است.

آقای خامنه ای

اگر قصدی از ملت در استقرار نظام جمهوریت و نصب رهبری و تمزیج آن با مبانی اسلام بود، ادا و اصلاح همین تذکرات بود وگرنه نیازی نبود که تنها اسم و رسم شاهنشاهی و دربار و باستان گرایی و ملیت زدگی به بیت و رهبر و ولایت و بازی دینی تبدیل شود. اینکه بجای تعیین نخست وزیر توسط دربار، رییس جمهور از بیت معرفی شود، نیروهای مسلح به جای آنکه بگویند جان فدای دین و میهن، به جای جان نثار شاهنشاه آریامهر، جان نثار رهبری شوند، صدا و سیما به جای درد و حرف مردم و بدون شنیدن صدای مخالف، تنها طبل تبلیغ و تایید نظام و رهبری کند، مجالس شورای نگهبان و شورای اسلامی به جای رعایت مرّ قانون همچون مجالس سنا و شورای ملی، تنها مجیزگو شوند و وکلا و وزرا بیش از آنکه متوجه باشند به خاطر وظایفشان مورد سوال و استیضاح و رد صلاحیت و دادگاه قرار گیرند به جرم و بهانه واهی عدم متابعت از خط امام و رهبری هدف رقباشان باشند.

بگذریم!؟ و سخن اصلی فراموش نشود. به عنوان وظایف رهبری در مقابل تعطیلات غیر ضرور بایستید تا هزینه های گزاف آن صرف اقتصاد و عمرانی گردد. مطمئن باشید یاد بنیانگذار انقلاب و شهدای نهضت با برگزاری یک مراسم عادی در اولین جمعه نزدیک ۱۴ و ۱۵ خرداد تاثیرات بیشتر و بهتری از تعطیلی این دو روز و سفرهای مردم به شمال کشور خواهد داشت و قِصَّ علی هذا.

إِنَّ فِي ذَلِكَ لَذِكْرَى لِمَن كَانَ لَهُ قَلْبٌ أَوْ أَلْقَى السَّمْعَ (ق/۳۶)