تنها صحنه های از راه دور نمایش و تصاویر اجتماع بزرگ و میلیونی زائران اباعبدالله الحسین علیه السلام مکفی است تا اشک را بر پهنای صورت و حزن را بر اعماق قلب برده و آدمی را برای زیارت آن جناب مشتاق تر کند.
روایات متعدد در کنار سنن بزرگان و قدما در زیارت پیاده آن شاه بیسوار به خصوص در اربعین نیز مزید به علت صحت عمل و استحباب آن است. از طرفی حسن ظن به برادران و خواهران ایمانی و مطالعه تاریخی در قبال نصرت انسان هایی با سلایق و رفتارهای نه لزوما برابر با انتظار مثل ظهیر که ظاهرا با خلفای ثلاثه همکاری داشته یا حر که سردار سپاه یزیدی بود و جمع لوطی مسلکان که امام صادق علیه السلام را در قضای قرض امام یاری دادند و دیگر مصادیق نشان می دهد که شاید از معجزات و کرامات ایشان باشد که با جاذبه خود انسان هایی با سلایق و رفتارهای مختلف را هدایت کنند. قیاس مع الفارق نیست که در عصر کنونی از شاگرد مکتب امامت که مورد تایید دوست و دشمن واقع شد و به عینی شاهد بودم که در مراسم تدفین مرحوم حجت الاسلام ابوترابی همه جور سلیقه و گروه حاضر بودند چرا که در طول زندگی علی رغم مش و روش دینی توانسته بود ضمن جذابیت برای کثرتی از سلایق ، راه هدایتی بیابد.
اما اگر بخواهیم به مسیر بحث بازگردیم ، چاره ای نیست از آنکه ضمن تایید مصادیق بالا یعنی تاثیرات شگرف زیارت حضرت اباعبدالله علیه السلام به خصوص با خشوع پیاده رفتن به آستانش و قبول این امر که در دستگاه ایشان همه کس از ساقی و ساغر تا عاصی و حتی اهل تسنن و ارامنه آمده و یا به جرعه ای نوشیده اند و به همان میزان فیض برده اند و یا از راه پیشین تائب شده و ماندگار شده اند ، بوده اند ولی رنجی که امروز از این داستان می بریم نیز نباید در پساپرده دل ماند.
جمهوری اسلامی ایران برای توجیه سیاست های درست یا غلط خود در دخالت در امور عراق ، تشویق و تهییج مردم را در این امر موجب شده است و همانطوری که چهل سال است از دین ابزاری برای اهداف خود استفاده کرده و در جنگ تحمیلی نیز خون های پاکی را با این بهانه در تعرض به خاک عراق داشت ، توجیه پذیر نیست.
زائر امام حسین علیه السلام باید به حد اقلیات امور دینی واقف و عامل باشد ، آیا زائر بی نماز ثوابی از زیارت خواهد برد؟
حق الناس مقدم بر ثواب است،آیا تعطیلی کار و اداره و تعلیم و اذن زوری از کارفرما و آن هم نه یک بار که هر سال و حدود یک هفته تا ده روز ، مورد تایید امام علیه السلام است ؟
آیا سفری که قبل ، حین و بعد آن با غیبت یا بعضا تهمت یا اذیت همسفرانی همراه باشد، مقبول است؟
تعدد زیارت مزبور مقبول ترست یا اهدای هزینه همین سفر به مشتاقی که آرزوی زیارت دارد و پول آن ندارد ؟
آیا آن روایت که پس از خطبه حضرت زینب سلام الله علیها در مسجد کوفه ، مردی گفت که سال ها با علی علیه السلام همسایه بودم ، مگر او دختری هم داشت (!؟)و یا آن نقل که به خاطر در معرض دیدگان مردمان قرار گرفتن آل الله ، امام سجاد علیه السلام سخت ترین روزگار واقعه عاشورا را با تاکید سه بار "شام" فرمودند و دیگر اقوال مشابه دروغ است که کثرت جمعیت این قافله را زنان تشکیل داده اند ؟حال بگذریم از حجاب ایشان در قبل و بعد سفر که انشاالله در حین آن به احترام حضرت مراعی باشند.

آیا اباعبدالله علیه السلام نفرمود هر که حق الناسی بر گردن دارد در خیمه نماند و به ادای آن دین بپردازد؟
آیا سفر بی اذن والدین مقبول رضای حضرت است؟
ما آدم ها معمولا توجیه گران خوبی هستیم برای کارهایمان ؛ و متاسفانه مومنانمان بیشتر در این خلق و خوی گرفتارند. با اعتقاد راسخ به ثواب زیارت و عقاب ترک این استحباب موکد ولی آیا به همه امور دیگر مسلمانی مان  چنین پایبندیم!؟ یا از روی خواست های نفسانی و خواهش های آن دست به استحباب و ترک مکروه می کنیم و اگر پیش آید واجبی را ترک و معصیتی را عاملیم که ：اعاذنا الله من شرور انفسنا
خداوندا تو شاهد باش که اگر کلمات برای تو ننوشت و سخن ها مانع راه خیر و کم فروغی شوق زیارت امام علیه السلام شد این دست ها شکسته باد اما دل های رنجور ما از مظلومیت و غربت امام علیه السلام پس صدها سال را به مدد توفیق مراعات درد و دل هایی که گفته شد برای زوار الحسین علیه السلام مرهمی فرما.
اَللّهُمَّ اجْعَلْنى عِنْدَكَ وَجيهاً بِالْحُسَيْنِ عَلَيْهِ السَّلامُ فِى الدُّنْيا وَ الاْخِرَةِ