آب زندگی

حجت الاسلام آقای حاج علی اکبری

ریاست شورای سیاست گذاری ائمه جمعه

با سلام؛

اگر چه مسئولیت به خصوص در نظام اسلامی تبریک و شادباش ندارد چرا که موجبات وزر و وبال دنیا و کم ترین قصور مورد عقاب اخری است ، اما به هر حال قرار گرفتن در چنین جایگاهی می تواند برای استواری و پرشوری نماز جمعه که با توجه به بعد سیاسی و بالطبع مناقشه انگیز بودن آن جزء اعمال مهجور دین مبین اسلام علی رغم تاکیدات موسع قرآن کریم و احادیث ائمه معصومین علیهم السلام قرار گرفته ، باشد.

البته بعید دانسته که اولا مرقومه مزبور به دست جنابعالی رسیده و سپس مطالعه شده و نهایتا به نظر آید و مهمتر آنکه اصولا ریاست بر چنین جایگاهی ضامن و رافع درخواست های اینجانب (و محتملا بخشی از جامعه ) باشد لیکن به مصداق وظیفه امر به معروف، مشروحا تقاضای منظور ایفاد می گردد:

جایگاه نماز جمعه به دلیل خطبه های سیاسی آن هماره در سال های متمادی مورد توجه حاکمان بوده تا بتواند مواضع حکومت را ضمن خطبه ها تبیین کند.اما همین رویکرد موجب گردیده است که از منظر برخی مومنین عدالت امام که شرط وجوبی قرارگیری در مسند امامت است زیر سوال رفته و امام جمعه که باید ملاذ و ملجأ مومنین باشد با رفتاری سیاسی و حزبی مورد نقد قرار گیرد.

بر جایگاهی که روزگاری فقهایی نامدار چون مرحومان طالقانی و منتظری (رحمه الله علیهما) و دیگر علمای نامدار در اقصی نقاط کشور قرار می گرفتند امروز روحانیونی نشسته اند که جز مجیز قدرت نمی گویند و شاید همین امر بود که فقیه و مفسر ارجمند حضرت آیت الله جوادی آملی (حفظ الله) را نیز همچون برخی دیگر از بزرگان به وداع از چنین جایگاهی کرد و برخی دیگر از علما قدیما و جدیدا به این راه رفتند.

حتما نکته مزبور منقول از بسیاری است و یقینا آن شورا نیز به طبق روال قصدی بر تغییر نداشته و یا اصلا چنین اختیاری ندارد لیکن حداقل می تواند گوشی شنوا بر نقدها و بررسی منطق سخن را داشته باشد که اگر جایگاه نماز جمعه با انتخاب روحانیون وارسته و به دور از تعصبات سیاسی که مورد اعتماد و وثوق کثرت مردمان شهر می باشند برای هر کوی و برزن انتخاب شده و صفوف نماز جمعه فارغ از اختلافات سیاسی و حزبی صرفا به ادای نمازی پرشکوه از حضور حداکثری بیانجامد ضمن عمل به حکمی الهی موجبات تقویت اجتماعی و ارتباطات مومنین و تقویت نظام می گردد و روال کنونی به اضمحال تدریجی این عمل عبادی که امروز نیز شاهدیم فی المثال در تهران چند میلیونی ، صفوف نمازش با همه اجبارها و تشویق های به دانش آموزان و کارمندان و نظامیان به چند هزار نفر در مصلا نمی رسد؛ منجر نگردد که یقینا همه دست اندرکاران و مسئولین امر در این قضیه مقصر و در پیشگاه خداوند متعال ضامن هستند.

امیدست به تغییر روال های گذشته راهی به صورت اصلاح باز گردد.

أُرِيدُ إِلَّا الْإِصْلَاحَ مَا اسْتَطَعْتُ وَمَا تَوْفِيقِي إِلَّا بِاللَّهِ عَلَيْهِ تَوَكَّلْتُ وَإِلَيْهِ أُنِيبُ (هود-88)