آب زندگی

بحران آب برای هیچ کس مهم نیست. کمتری شهروندی در این زمینه احساس مسئولیت می کند و بحران را جدی می گیرد. البته حتما مسئولین هم در این امر مقصرند و وقتی عزم جدی برای این امر مشاهده نمی شود ؛ مردم هم به قول معروف"الناس علی دین ملوکهم"اند. شخصا شاهد هرزرفت های آب به خصوص در تابستان بر اثر نشتی آب کولرها ، موتورخانه ها ، شستن ماشین ها ، شستن زمین و پیلوت و .. در بخش خانگی ، کشت غرق آبی، رقابت در سهم آبه، عدم توجیه کشت برخی از محصولات آب بر در بخش کشاورزی و محتملا هدر رفت هایی در بخش صنعت بوده ام که بخش عظیمی از منابع تجدید ناپذیر آبی کشور را هرز می دهد . بر این مشکلات عدم مهار آب های ناشی از نزولات آسمانی ، عدم وجود فاضلاب مرکزی و اتصال به سیستم و دیگر اشتباهات انسانی (همچون مشکلات سد گتوند، دریاچه ارومیه و ...) را نیز که مضاف نمایید و علت آلودگی هوا، تغییرات اقلیمی و اشتباهات مشهود دیگررا در نظر بگیرید ؛ متوجه خواهیم شد که مشکلات ما بیش از پیش انسانی است. فلذا قانون و مقررات و بازدارندگی های انسانی نیز باید رافع مشکل مزبور باشد. فرهنگ سازی ، هشدار، قوانین عادی بازدارنده و دیگر موارد مالوف در مواقع بحران کارساز به نظر نمی رسد و می توان در این خصوص برای سال های آتی و نسلی که از عنفوان خود با این امور مواجه گردد، امیدی داشت ؛ اما اکنون باید دست اندر کاران آب کشور با عزمی جزم نسبت به رسیدگی ، بازرسی ، جریمه و برخورد با متخلفین اقدام نمایند. آنچه مورد تقاضا و خواست عقول و خردمندان قوم است ، وظیفه شناسی زمانی مسئولین در بحران آب است . لذا چینش یک روال اجرایی مهندسی جهت کنترل اتوماتیک مصرف و قطع موقت اشتراک، برنامه منسجم بازدید و روش اجرایی برخورد با متخلفین، اطلاع رسانی به مشترکین در جهت شیوه کاری برخورد با متخلفان و سپس بازدید های منطبق با برنامه و سپس هشدار و حتی برخوردهای قهری پس از اخطارهای لازم و تعزیرهای قضائی ضروری به نظر می رسد.