روزگاریست که دل چهره مقصود ندید
تخمه می شکستم و در کنار میز پر طمطراق همه خوراکی های متصوری که می شد برای شب یلدا تدارک دید نشسته بودم و به قول حافظ ：
کنار آب, پای بید طبع شعر, یاری خوش
معاشر دلبری شیرین و ساقی گلعذاری خوش
اما آدم است و خاطراتش ، روزهای ساده گذشته اش که امروز برایش زنده شدند. روزهایی که در خانه مادربزرگ شب یلدا این همه خرج نداشت اما حس داشت. شبی که روزها قبل انتظارش را می کشیدی و شب های بعد حسرتش را می خوردی.
دیشب و در کنار کسی که سالها انتظارش را می کشیدی,شب خاطره انگیز و فراموش ناشدنی بود ، شبی که سال ها بر تارک خاطره هایت می ماند و یادش را گرامی می داری اما ای کاش می شد با این خاطره ها,با این تحولات خوش زندگی و آدم های جدید زندگی ات, همچنان یلدا را, چهارشنبه سوری را, عید را و همه روزها و شب هایی که دوست داری در کنار آنهایی که خاطرات دوران کودکی را با آنها بزرگ شدی باشی. در خانه مادر بزرگ با او و با همه کسانی که روزهای به قول معروف امروزی ها نوستالوژیک زندگی ات را با آنها داشتی و در عجبم که چگونه خودخواسته در تبعید تنهایی و قربت برای زندگی و روزهای زودگذر از آدمها فاصله گرفته اند.
آری دیشب و در خوش ترین لحظات زندگی یاد مادربزرگ افتادم و بغضم از لحظایی که در کنار او یلدا و دیگر رسوم زندگی را تجربه کردم گرفته بود.
ای کاش آدم ها بیشتر قدر لحظات و آدم هایی که هستند را بدانند.
پرسید زیر لب یکی با حسرت
از ماها بعدها چه یادگاری میخواد بمونه
خدا ميدونه
میرن آدما از اونا فقط
خاطره هاشون به جا میمونه
همه از دست غیـــــــر ناله کنند 
