آستان مقدس علوی

خدمت در راه زوار و ضیوف حضرت امیر علیه السلام توفیقی است که نصیب و بهره مومنان است که خداوند آنرا بر اهل حق روا دارد.
مخاطرات امنیتی و حضور ملل مختلف در آن بقعه متبرکه و اماکن مجاور راه گریزی برای کنترل و مدیریت آن مجموعه ها باقی نگذاشته است. امر مهم حفظ جان زائر و حرمت اعتاب مقدسه است اما متاسفانه در این مسیر برخی اهم و مهم ها فراموش می شود و اسلام عزیز و چهره رحمانی دین در لابلای غبار تنگ نظری ها و ناخردمندی ها گم می شود. راهی که به  نظر حقیر در سفر اخیر (بعد از حدود ده سال) به آن حرم مطهر و نفوذ فکر و نیروی نظامی ایران در عراق خودنمایی کرده است. نوع برخوردهای تند و چهره های برخی خادمین حرم یادآوری خاطرات تلخ دوران صدام بود که حرمت زائر حرم را نگه نداشته و همچون بارگاه رضوی که بر اثر یک دیوان سالاری ، برخی خادمین به صورت موروثی این مقام را ملک و خود را عامر و نه خادم حرم می دانند ، ظهور و بروز داشته است. استحاله فرهنگی و تبدیل لباس همه خادمین از لباس عربی که نشانه فرهنگ و اصالت خادمین باید باشد به لباس رسمی ؛ امری زننده و ناشی از ضعف دولت عراق است.
احدی از ارتشیان شاهنشاهی که در مدتی در مشهد مقدس مشغول خدمت نظامی بود ، از حیف و میل نذورات مردمی  به اسم گلاب حضرتی و شرب خمر ایشان خبر می داد!!! اکنون نیز اگرچه ان شاء الله در بارگاه رضوی که با رویه ای که بارگاه علوی سر گرفته است چنین اغلاطی توسط خادمین و مسئولین حرم رخ نمی دهد ولی این همه ثروت و اموال حضرتی معلوم نیست در کدام راه هزینه شده و چرا کشوری که امام رضا(علیه السلام) دارد ، باید فقیر داشته باشد!!!
ریاست آستان مقدسه علوی
ارتش مسول حفظ امنیت است و بهترست این وظیفه به اهل آن سپرده شود و ایشان امنیت جانی حرم را تامین و همچون سال های گذشته و حضور حقیر در آن حرم مقدسه که عده قلیلی خادم به وسیله مردم نظم حرم را به عهده داشتند ؛ حرم حریم مردمان باشد که ایشان با جان دل و گوشی شنواتر نسبت به اعلام و اشخاص رسمی ، هم در نظافت و هم نظامت حرم یاریگر مسئولین حرم خواهند بود.
عیب بزرگی است  حرم و آن حریم مقدس هزینه های هنگفتی را صرف خادمین و نیروهای مزبور کرده و به جای تولید و اشتغال و ساخت مسیرها و زندگی حلبی آبادهای نجف و جوانان و علم آموزی به ایشان ، به فکر حقوق و غذای یک عده بیکار و بی عار گردد.
در جهان سوم گوش ها برای انتقاد بسیار ضعیف و متاسفانه و مذهبیون هم در این امر ضعیف ترند و به جای شنیدن سخن نقد آنرا توهین و افترا تلقی کرده و به نام مخالفت با دین ، هر گونه انگی به منتقد می زنند اما وظیفه مسلمانی دانستن که تا هنوز به قول بزرگان ، بند بر آب نرفته است ؛ تذکری برادرانه به مدیریت آن آستانه مقدسه داده و عاجزانه تقاضای تجدید نظر در سیاست های مزبور را داشته باشم.
البته با رونوشتی از نامه به مرجعیت عالی تشیع ، حضرت آیت الله سیستانی که انتظار مردم از ایشان نظارت بر این مراکز مقدسه است ؛ از ایشان نیز دادخواهی و رسیدگی به موضوع را انتظار دارم.

وَذَكِّرْ فَإِنَّ الذِّكْرَى تَنْفَعُ الْمُؤْمِنِينَ ﴿۵۵- الذریات﴾