شیخ ما
چــــــــــــــــینیان گفتند ما نقاشتـر رومیان گفتند ما را کر و فـــــــــــــــر
گفت سلـــطان امتحان خواهم دریـن کز شماها کیست در دعوی گزیـــــن
اهل چین و روم چون حاضر شـــدند رومیان در علم واقفتر بـــــــــــــدند
چینیان گفتند یک خانه به مــــــــــا خاص بسپارید و یــــــــــک آن شما
بود دو خانه مقابــــــــــــــل در بـدر زان یکی چینـــــــــی ستد رومی دگر
چینیان صد رنـــــگ از شه خواستند پس خزیـــــــــنه باز کرد آن ارجمند
رومیان گفتــــــند نه نقش و نه رنگ در خـــــور آید کار را جز دفع زنگ
در فـــــــــرو بستند و صیقل میزدند همــــچو گردون ساده و صافی شدند
از دو صد رنگی به بیرنگی رهیست
رنگ چون ابرست و بیرنگی مهیست
چینیان چــــــون از عمل فارغ شدند
از پی شادی دهلها میزدنـــــــــــــد
شه در آمد دیــــــــــــد آنجا نقشها میربود آن عقل را و فهــــــــــــم را
بعد از آن آمد به ســـــــوی رومیان پرده را بالا کشیدند از میـــــــــــــان
عکس آن تصویــــر و آن کردارها
زد برین صافی شده دیوارهـــــــــــا
هر چه آنجا دید اینـــــــجا به نمود دیده را از دیدهخانه میربـــــــــــود
رومیان آن صوفیانند ای پــــــــــدر بی ز تکرار و کتاب و بی هنـــــــــر
لیک صیقل کردهاند آن سینههـــــا پاک از آز و حرص و بخل و کینهها
آن صفای آینه وصف دلــــــــست صورت بی منتها را قابلســـــــــــــت
عکس هر نقشی نتابد تا ابــــــــــــد جز ز دل هم با عدد هم بی عــــدد
اهل صیقل رستهاند از بوی و رنگ هر دمی بینند خوبی بی درنـــــــگ
نقش و قشر علـــــــــم را بگذاشتند رایت عین الیقین افراشتنـــــــــــــد
کس نیابد بر دل ایشان ظـــــــــــفر بر صدف آید ضرر نه بر گهــــــر
گرچه نحو و فقه را بگذاشتنــــــــد لیک محو فقر را بر داشتنـــــــــد
برترند از عرش و کرسی و خــــلا ساکنان مقعد صدق خـــــــــــــدا
همه از دست غیـــــــر ناله کنند 
