صحنه انتخابات ریاست جمهوری آن قدر لوث و خالی از هیجانات است که ارزش پرداختن به آن حداقل اکنون لطفی ندارد. اما نوشتن از حواشی مهمتر از متن ارزش درج در حافظه تاریخی مان را دارد.
در خلال آه و ناله و فغان دردناک روضه اباعبدالله الحسین علیه السلام در جمعی بودم که ان شاءالله همگی محب و پیرو ایشان هستند و بغض و اشک و آه شان برای آن آزاد مرد تاریخ می باشد ، اما برای من در همان حوالی این سوال مطرح بود که چگونه یک محب و پیرو واقعی خلاف دساتیر صریح دین مبین اسلام و به راحتی خوردن لیوان آبی گوارا ، دست به تهمت و افترا و تمسخر به دیگری می زند و از خلال سخنرانی یک نامزد انتخاباتی(که من نه ارادتی به او دارم و نه از عملکرد سیاسی و حتی اخلاقی و فردی اش رضایتی دارم و فقط او را در قالب یک فرد به ظاهر مسلمان و حرمتی که دین برای انسان قائل است نگاه می کنم و همه اهل قدرت را از صدر و ذیل به یک چشم می نگرم) به بغض و ساعت او حمله کرده و نمی دانم از کدام باب فقهی به خود چنین اجازه ای می دهند.
پس نیک واضح است که چرا اشک و بغض و توسل و دعاهایمان مستجاب نمی شود و دین زدگی و دین مردگی بیداد می کند چرا که اگر چه امام رضا علیه السلام فرمودند:ان بکیت علی الحسین حتی تصیر دموعک علی خدیک، غفرالله لک کل ذنب اذنبته صغیرا کان او کبیرا قلیلا کان آو کثیرا... اما شرط هر عبادتی إِنَّمَا يَتَقَبَّلُ اللَّهُ مِنَ الْمُتَّقِينَ (مائده _۲۷) است .

و اما کسانی که دل در گرو سیاسان عالم برای گره گشایی از مشکلات مردم دارند و روزگاری نه چندان دور ، ذخیره الهی و عجوبه قرن را به مسند ریاست نشاندند و امروز دم از انحراف او می زنند ، بدانند که کسی را که امروز هم برای او سینه می زنند گرفتار حدیث زیرست و معلوم نیست فردا روز به چه فتنه ای کشور را دچار سازد.
الإمام الباقر عليه السلام: لَمّا دَعا نوحٌ عليه السلام رَبَّهُ عز و جل عَلى قَومِهِ أتاهُ إبليسُ لَعَنَهُ اللّه ُ، فَقالَ: يا نوحُ... اذكُرني في ثَلاثَةِ مَواطِنَ، فَإِنّي أقرَبُ ما أكونُ إلَى العَبدِ إذا كانَ في إحداهُنَّ: اُذكُرني إذا غَضِبتَ، وَاذكُرني إذا حَكَمتَ بَينَ اثنَينِ، وَاذكُرني إذا كُنتَ مَعَ امرَأَةٍ خالِيا لَيسَ مَعَكُما أحَدٌ.
امام محمد باقر عليه السلام: وقتى كه نوح عليه‌السلام به درگاه پروردگار عزوجل قومش را نفرين كرد، شيطان ـ كه نفرين خدا بر او باد ـ نزد وى آمد و گفت: اى نوح! مرا در سه جا ياد كن؛ چرا كه من در آن مكان‌ها نزديك‌ترين حالت را به بندگان دارم:
هنگامى كه خشمگين شدى، مرا ياد كن؛
هنگامى كه ميان دو نفر داورى مى‌كنى، مرا ياد كن و هنگامى كه با زنى خلوت كردى و ديگرى با شما نيست، مرا ياد كن.